ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ 

Ο Τζωρτζ Γκρέιαμ  Βεστ, μέλος του Ομοσπονδιακού Κογκρέσου του Εμφυλίου Πολέμου, γερουσιαστής στο Μιζούρι από το 1879 ως το 1903, εκφώνησε έναν από τους καλύτερους  λόγους ως συνήγορος ενός συμπολίτη του που κατέφυγε στα δικαστήρια για την δολοφονία του σκύλου του.

‘‘ Κύριοι δικαστές ,  

Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου μπορεί να του γυρίσει την πλάτη και να γίνει ο χειρότερος εχθρός του. Ο γιος ή η κόρη που μεγάλωνε επί σειρά ετών με μεγάλη στοργή, μπορεί να αποδειχθούν αχάριστοι. Τα πιο κοντινά και αγαπητά σε εμάς πρόσωπα, στα οποία εμπιστευόμαστε την ευτυχία και το καλό μας όνομα, μπορεί να προδώσουν την εμπιστοσύνη μας.  

Τα χρήματα που αποκτά κανείς, μπορεί να τα χάσει. Και ίσως να λείψουν τη στιγμή εκείνη που έχουμε μεγάλη ανάγκη. Η καλή φήμη ενός ανθρώπου μπορεί να καταστραφεί μέσα σε μία στιγμή, λόγω κάποιας λανθασμένης επιλογής. Οι άνθρωποι που γίνονται χαλί για να τους πατήσουμε όσο είμαστε επιτυχημένοι, θα είναι οι πρώτοι που θα μας ρίξουν την πέτρα μόλις αποτύχουμε.  

Ο μοναδικός, απόλυτα ανιδιοτελής φίλος που μπορεί να έχει ο άνθρωπος σ’ έναν κόσμο ιδιοτελή, ο μόνος που δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ, ο μόνος που δεν θ’ αποδεχθεί αχάριστος ή ύπουλος είναι ο σκύλος του. Μόνον αυτός μπορεί να είναι δίπλα στον άνθρωπο σε καιρούς ευημερίας αλλά και φτώχιας, υγείας αλλά και αρρώστιας. Θα κοιμάται στο παγωμένο πάτωμα, ενώ θα φυσά ο άνεμος και το χιόνι θα πέφτει ασταμάτητα, αρκεί να βρίσκεται κοντά στο αφεντικό του. Θα φιλήσει το χέρι που δεν θα έχει τροφή για να του προσφέρει, θα γλύψει τα τραύματα και τις πληγές που θα προκύψουν από μια αναμέτρηση με τη σκληρότητα του κόσμου. Θα προσέχει το αφεντικό του την ώρα που κοιμάται, σαν πρίγκιπα. Όταν όλοι οι φίλοι του θα ‘‘λακίσουν’’ εκείνος θα παραμείνει. 

Όταν τα πλούτη κάνουν φτερά και η φήμη αλλάξει πλευρό, θα παραμείνει τόσο σταθερός στην αγάπη του, όσο ο ήλιος στα ταξίδια του στα σύννεφα. Αν η τύχη εγκαταλείψει το αφεντικό του, ο πιστός σκύλος δεν πρόκειται να απαιτήσει κάποιο προνόμιο, παρά  μόνο να τον συνοδεύει, να τον προστατεύει και να μάχεται τους εχθρούς του. 

Και όταν έλθει η ώρα της τελευταίας πράξης και ο θάνατος πάρει το αφεντικό του, όταν το χώμα σκεπάσει το σώμα του και οι φίλοι του πάρουν το δρόμο τους, στο πλάι του τάφου θα είναι ο σκύλος, με το κεφάλι χωμένο ανάμεσα στα πόδια, τα μάτια λυπημένα αλλά ορθάνοιχτα, άγρυπνος  φρουρός πιστός και αληθινός, ακόμα και στο θάνατο. ’’

Φυσικά, κέρδισε τη δίκη  . . . . . . .